درمان با مهارکننده کننده های نقاط وارسی با استفاده از آنتی بادی های مونوکلونال علیه نقاط دارسی مختلف از جمله گیرنده مرگ-1 برنامه ریزی شده، لیگاند مرگ برنامه ریزی شده 1 یا آنتی ژن-4 مرتبط با لنفوسیت T سیتوتوکسیک فعال می باشد. تمرکز تحقیقات فعلی استراتژی استفاده از ICI ها انقلابی در زمینه انکولوژی ایجاد کرده است، اما آزمایشات بالینی مزایای بادوام را فقط در تعداد کمی از بیماران تأیید کردند.
فاکتور رشد تغییرشکل دهنده ی بتا، یک از فاکتورهای رشد بوده که می تواند از طریق های مختلف مقاومت درمانی به درمان های ضد PD-1 ایجاد کند؛ از این رو در محیط سرطان بسیار حائز اهمیت می باشد که این فاکتور در محیط سرطان به وسیله ی عوامل مختلف هدف گذاری شود.
آزادسازی تبدیل فاکتور رشد بتا و تنظیم دگرگونی PD-L1 دو عامل اصلی کمک کننده در فرار سیستم ایمنی و تهاجم تومور هستند. TGF-β یک سیتوکین چند وظیفه ای، ضد التهابی و پروفیبروتیک است که اغلب در تومورها بیان می شود و به عنوان یک محرک اصلی مقاومت تومور و متاستاز شناخته شده است. سطوح بالای TGF-β مشخصه ریزمحیط تومور سرکوب کننده سیستم ایمنی است، به ویژه در سرطان هایی مانند گلیوبلاستوما، و یک مکانیسم اولیه فرار ایمنی در تومورهای جامد است.
